ReSiM dEfTeRiŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Gazeteden medet umardı ozan,
görmek için yârin yüzünü, yüreğinde kalırdı sanki her gülüşü, sevdiğini söylese dili, ne kadar bahtiyâr olurdu, Artık zamanı yok, ne beklemeye gelişini, ne de yazını, güzünü.. Saygılarımla.
Birlikte çekilmiş bir resmimiz bile yok!
Ne demeye hatırlamış bilmem ki Yana yana yüreğim senin yüzünü? Bir vesikalık resmin vardı ya; ödünç O da, kafa kağıdında kalmış. Bir albüm düzdüm, resimsiz Sana benzeyen artistlerden kesilmiş bir dolu, Ne var ki, yok içinde simân, yani sensiz Kupürler kapağında öpülmekten eskimiş.. Öylesi bir gönül ki bu, deliliğe vurmuş Kafasına takmış da üç beş resmi, Önüne gelene sallayıp durmuş, Paçavraya dönmüş defter, sanki papirüs Ne can kalmış içinde, ne de canan, Devran gözlerini silip süpürmüş. Bırakmış artık resimleri, zavallı, Hepsi de sararıp solmuş çünkü, Kendi burada, Gülüp duruyor, Bir hoş olmuş sanki, Aklı da başka yere gitmiş, Kırlara salınmış atlar gibi yılkı, Felek işini bilmiş, Kader vurup geçmiş adamı. Köşedeki bakkal, Ne kötü bakkal! Deliye gazete satmaz olmuş. 11.07.1999-06.10.2008 |