0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
16
Okunma
Duvarları olmayan bir oda burası,
Tavanı gökyüzünden çekilmiş.
Yalınayak yürüyorum,
Adımlarımın sesi benden önce ulaşıyor uca.
Sessizlik,
Eski bir saatin durduğu o saniye gibi;
Ne ileri gidiyor,
Ne de tamamen yok oluyor.
Bir taş atıyorum bu boşluğa,
Düşmesini bekliyorum dakikalarca.
Ses gelmiyor.
Ya kuyu çok derin,
Ya da sessizlik, sesi havada yakalayıp boğuyor.
Burada,
Hiçbir şey bitmiş değil,
Sadece henüz başlamamış.
Ham bir taş gibi bekliyor zaman,
Yontulmayı,
Gürültüyle tanışmayı...
Hüseyin TURHAL
