Seni bilmek,
Seni düşünmek
Ve seni sevmek,
Adını bilmediğim bir duaya her gece “âmin” demek gibi,
Ey benden bihaber sevgili!
Seni sensiz sevmek,
Sana dair her bir detayı düşlemek,
Sesini duymadan ezberlediğim bir melodi misali,
Yüreğimin en derin yerinde,
Kimselerin bilmediği mevkide,
Herkesten gizlediğim kadim bir sır gibi,
Hiç çalınmamış bir şarkı misali.

Saçların,
Rüzgâra anlatır şarkısını gecenin,
Her telinde ayrı bir sır var gibi,
Her telinde ayrı bir hikâye.
Gülüşün baharı getirir en kasvetli zemheriye,
Bir an görsem,
Yeter bende bin bir kışı bahara çevirmeye.

Ellerin,
Dokunmadan iyileştirir tüm yaralarımı,
Uzaklığınla bile sarar sarmalar asırlık yalnızlığımı.
Tüm dertlerime şifadır pamuk ellerin senin,
Tüm iyileşmelerim senin eserin.

Sen sevgilim,
Bembeyaz kâğıtta çizilmemiş bir resimsin,
En güzel renklerle boyamaya korkar ellerim.
Sen bir şiirsin yazılmamış satır aralarında,
Her boşlukta daha çok anlam bulur,
Her bakışında bulduklarını unutur gözlerim.

Ne kavuşmayı dilerim sana,
Ne de uzak kalmak senden,
Bu arafta,
Ve bu sükûnette yaşamak isterim seni.
Hülyalarımdaki ulaşılmaz sevgili
Bir yıldız kadar uzak,
Ama kalbimin tam orta yerinde,
Benim hissettiğim,
Sensizlikle yoğrulmuş bu garip sevdayı sevmek belki de.

Bilmezsin,
Adını anmadığım kaç cümle yarım kaldı içimde.
Kaç gece seni düşünürken
Uykuyla arama mesafe koydum.
Kaç gece ağır yaralı düşlerle koştum sana,
Yamacına.
Ama sevdam sana varmayı değil,
Sana layık kalabilmeyi öğretti bana.

Uzaktan sevdim ben seni,
Bir gölge misali,
Kadim bir sır gibi.
Dokunmadan,
Dokunulmadan asırlarca,
Sadece varlığınla çoğalarak,
Her temasta seni arayarak,
Çoğu zaman ağlayarak.
Kavuşunca eksilirim diye ölümüne korktum,
Esasında pervane misali bir yokluktum.

Ey Sevgili,
Var olman yeter,
Sensizlik ölümden de beter,
Bilmesem de senli günlerin güneşini.
Bilmiyorsun belki senin için çarpan yüreğimi,
Ama bir gülüşün yeter,
Kalmaz asla zerre kadar kederi
Durmadan seni seyreden gönlümün gözleri.