Hey Devrim..
Takvimlerden silindi önce.
Sonra ekmeğin gramajından,
İnsanın sesinden,
Bir iş yerinde adını
söyleyemeyen diller sustu.

Her şey geldi başımıza:
Zam geldi, yasak geldi,
Sabır diye yutturulan korku geldi.
Geceler uzadı,
Sahipsiz şarkılar çoğaldı.
Acılar geldi üst üste
Bir tek sen gelmedin.

Yaralıyım uzun zamandır,
Yana yana yanmış bu yürek
Bir maaş bordrosunda öğrendi susmayı.
Bakışlar yere eğik,
Sözler kayıt altında,
İnsan insan olmaktan çıkarıldı
Çürüdü güven yok oldu sevgi

Bir devrimci bilir:
Devrim slogan değildir yalnızca.
Bir bakışta başlar bazen,
Ama hemen bastırılır.
Gözlerin düşer içime usulca,
Dil susar —
Çünkü konuşmanın bedeli vardır bu ülkede.
Kalp konuşur,
Çünkü henüz yasaklanmamıştır.
Beklerken biz seni;
Bir gün zulüm
Bir gün sabır,
Bir gün suskunluk indi soframıza.
Her şey geldi başımıza
Ama bir tek sen gelmedin.

Bir devrimci bilir,
Devrim bazen bir sloganda değil,
Bir iş yerinin loş ışığında başlar.
Eller yorgunken,
Saat ağır ilerlerken,
İnsan kendine yabancı düşmüşken.

Önlemini alır yürek:
Umudu saklar cebinde,
Kırılmasın diye sessizce taşır.
Dayanışmayı çoğaltır nefes nefes,
Sözü incitir ama insanı değil.

Çünkü asıl devrim,
İnsanın insana değdiği yerdir.
Ve bazen
Bütün değişimler olur,
Düzenler yıkılır, yenileri kurulur,
Ama bir tek beklenen
Hâlâ gecikmiştir.

Zaman durur gözlerinde,
Ama memlekette hep ileri sarar saatler
Emeğin aleyhine.
Gözlerin gülümser gözlerimde,
Korkmam kaybolmaktan,
Zaten kaybolmuşuz
Bir düzenin dipnotlarında.
Yok kaybedecek hiç bir şeyimiz

Gitme bu gece,
Bir sevgili gibi
Kal kollarımda sımsıcak
kızıl olur şafaklar
Çünkü şafak dediğin
Herkes için doğmuyor artık.
Yeni gün seninle mümkün belki,
Ama bu ülke
İnsanı insana düşman eden
Bir sabaha uyanıyor her gün.

Bir şaire gönül verdiysen,
Şiir olursun yüreğimde.
Ama bil:
Bu ülkede şiir bile
Direniş sayılıyor bazen.
Ve asıl devrim,
Hâlâ gelmeyen
Ama vazgeçilmeyen
O cümlede saklı.
“Usanmayacağız,uslanmayacağız
Seni bekleyeceğiz Devrim”

Yiğit Metin Sevindik