5
Yorum
25
Beğeni
0,0
Puan
114
Okunma
bir dünyanın, iki ucunda sürgünüz
zırvalıyoruz boş dilimizin döndüğünce
darmadağın olmuş tenimiz
üstümüz başımız yağmur
yorulmuşuz susmaktan
ağzımızda ipek zincir
gözlerimizde kör kilit
dağ başından bulut bulut süzülüyoruz
güvercinlerin kirpiklerinden
mavi damlıyor
toprğı demliyoruz koynumuzda
aşkın kalanına sızmışız
tükenmişiz çırıl çıplak..
adını aşkın koyduğu
ne kadar mesafe varsa
bana zarfın içindeki;
adres kadar yabancı..
karan