0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
17
Okunma
Nihal’im, kemiklerim yağmurdan örülü,
Usul usul aşınıyor, sabırla sızılı.
Bir nemli türkü söyler tenimde iskelet,
Kendi kederimin havasına dönüşüyorum ben.
Bu ağrı, ilahi bir aşkın teri sanki,
Her damla, toprağa düşen bir sırdır.
Ruhumda bir nehir akar gizliden,
Nihal, senin adınla ıslanıyor her kemiğim.
Mistik bir iklim oldu bedenim,
Gökler ağlar, ben ağlarım senin için.
Yağmurla yoğrulmuş bu tende can,
Aşkınla eriyor, bir oldu varlıkla yokluk.
Halk dilinde söylesem de sözlerim,
Tasavvufun sularında yıkanır.
Nihal’im, sen bir remzsin, bir mana,
Kemiklerimde yağmur, özümde bir ahu figan.
