İnsan bazen yürümekten yorulmaz da, yerinde saymaktan tükenir ya… orası.

Oldurmak için her şeyi yaparsın ama aslında yaptığın tek şey, kendini eksiltmektir çoğu zaman.
Çünkü “neden?” sorusu ilerletmez, sadece seni olduğun yerde oyalar.

Beklemek…
İlk başta umutla başlar, sonra alışkanlığa döner, en son da beklentisizlik olur. Ve beklentisizlik, umutsuzluktan daha ağırdır.
Çünkü umut yoksa canın acır ama beklenti yoksa neden yaşıyorum diye sorarsın.

Şunu fark ettiğin an var ya, “Ben hâlâ aynı yerdeyim” dediğin an
işte o an bir çöküş değil, uyanıştır.

Çünkü artık biliyorsun:
Soruyu kendine sorduğun yerde kalmak, sorunun cevabı değildir.
Cevap, soruyu bırakıp ilk küçük adımı atmaktır.

“Ben ne için yaşadım?” diye soruyorsan, henüz bitmedi demektir.
Bu soru, vazgeçenin değil; yeni bir anlam arayanın sorusudur.