Güneşin dağlar ile öpüştüğü anda
Başlar
geceyi uyutanların mesaisi
Dağlar
buluttan örülmüş duvağını kaldırırken
Kızıl saçlarını denizden toplar
güneş Akıl firaridir
Fikir ise hep onda...
Akşamın en kuytu mecrasında
Başlar
geceyi uyutanların mesaisi
Son martı çığlığını asarken rüzgara
Denizinden kovalanmış bir balık
Ensesinde hisseder
Ölüm denilen son nefesi...
Ufuktan şafağa kadar uzanır
yıldızlar
Gök kararır
sevgilinin yüzü olur
Başlar
geceyi uyutanların mesaisi...
Uykunun en haram olduğu andır
Saatin hükmü geçmez artık
zamana
Yaprak kıpırdamaktan sakınır
Uyandıracak diye
geceyi
Başlar
geceyi uyutanların mesaisi...
Bir kelime çeler şairin aklını
Düşürür
aşkın yüzünü şiire
Bir sigara sarımı andır ilham
Ya yakacaksındır ömrü
Ya da yazacaksındır
aşkın en güzelini
Ömür diye kadere ...
Çağdaş DURMAZ