​Önce hüzne çarpmalı kalbin, paramparça olmalı,
Dağılmalı ki her bir parçası ayrı bir acıyı tanısın.
Dizlerin bağı çözülüp toprağa eğilmeli,
Ki aşk geldiğinde onu göklerde arama, içinde bulasın.

​Sadece gülüşlerde ararsan sevdayı,
Mevsimlik bir çiçek gibi solar gidersin.
Gözünün pınarı kurumuşsa, kederi tatmadıysan,
Gönül çölünde bir vaha nasıl yeşerir bilmezsin.

​Hüzün, aşkın o meçhul ve derin kuyusudur,
İnmedikçe dibine, içemezsin o duru suyu.
Ağlamayı bilmeyen gözlerinin feri eksiktir,
Öğrenemezsin karanlıkta parlayan o eşsiz duyguyu.

​Geceler boyu tavanla dertleşmediysen eğer,
Yalnızlığın soğuk nefesi enseni yakmadıysa,
Bir ismin ağırlığı altında ezilmediysen,
Aşk sana uğrasa da, ruhuna hiç dokunmadıysa;

​Bil ki eksik kalmıştır sendeki o büyük mana,
Zira gümüş bir tepside sunulmaz gerçek vuslat.
Aşk, bir yangın sonrası kalan o küldür biraz da,
Hüzünle yoğrulmayan her kelime, sadece birer hattat.

​Leyla’yı çöllere düşüren sadece bir yüz müydü?
Yoksa içindeki o dinmek bilmeyen sızı mı?
Mecnun’u Mecnun eden, kavuşmanın hayali değil,
Ayrılığın kalbine bıraktığı o derin hüzün kazı mı?

​Hasretin kucağında uyumayı öğreneceksin önce,
Yutkunurken boğazına dizilen o yumruyu seveceksin.
Hüznü bir dost gibi sofrana buyur etmezsen,
Aşkın kapısında her daim bir yabancı gibi beklersin.

​Çünkü aşk, neşeyle değil, acıyla mühürlenir,
Hüzünle yıkanan ruhlar, ancak aşkla temizlenir.
Biri topraktır, diğeri o topraktan fışkıran filiz;
Biri sessizliktir, diğeri o sessizlikten doğan tek iz.

​Yorulmadan, kırılmadan, dökülmeden sevemezsin,
Yarasız bir göğüsle aşkın meydanına giremezsin.
Hüznü bilmeyen, aşkı sadece bir masal sanır,
Oysa aşk, hüzne sarılıp uyuyan bir hakikattir.