1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
28
Okunma
Hayallerimi satmışlar ucuz bir pazara.
Tezgâhlarında çürümüş cümleler,
Kimsenin sahiplenmediği umutlar
Üzerine toz sinmiş “yarınlar”…
Ben en çok kendime geç kaldım,
Pazarlık bile yapamadım kaderle.
Bir suskunluk kaldı avuçlarımda,
O da kimseye yetmedi.
Sokak lambaları bile benden erken söndü,
Gece, adımı ezberlemişti zaten.
Kalbim kırık bir saat gibi,
Hep aynı acıda durdu.
Şimdi ne hayal istiyorum hayattan
Ne de bir vaade inanıyorum.
Sadece içimde kalan çocuğu
Daha fazla incitmemeye çalışıyorum
Cevap Yaz