CAM KIRIKLARI VE GİZLİ YARA

​Dün gibi taze, sızın dinmeyen, kanayan bir yara,
Kabuk bağlamaz gönül, hep aynı yerden açılır.
Sen hem eski sızımsın, hem daimi bir kara,
Yüreğimde gezinen o görünmez hançerdir, saklı kalır.
​Her anım ameliyat masası, ruhumda inceden bir neşter,
Paramparça kelimeler, dökülürken bir bir ağzımdan.
Gözlerin bana değmez, beni hiç görmezler,
Ben ki mezarlıklar şairi, bir gölge gibi süzülürüm aranızdan.
​Bir cam kırığı saklı içimde, ince ince sızlar,
Ne atabilirim, ne de unutup gözden silebilirim.
Biliyorum, kimse bu sızıyı, bu yangını anlamaz,
Kendi kuyumda yankılanır bu sessiz, boğuk feryadım.
​Ne vakit bu dertler biter, ne vakit huzur gelir?
Korkarım o gün geldiğinde, ben çoktan yorulmuş olurum.
Beklemek mi, gitmek mi, hangisi kalbime iyi gelir?
Bir bilinmezde savrulur, bu canı zorla tutarım.
​Doğuş Kılınç der; bilirim, bu yara hiç kapanmaz,
Her nefesimde acır, her düşümde kanar.
Bu yürek, sensiz bir mezar, bir daha ışık tanımaz,
Zaman da, kader de, her şey de bana düşman.