​RUHUN OTOPSİSİ: SON KESİK
​Siz "aşk" dediniz, ben ise "açık yara",
Neşteri vurduğum yer, tam da itirafın sustuğu o boşluktur.
Ekonomik bir lekedir hayat, kazınmaz bir kapkara;
Onun bir başkasını sevmesi, benim için en nihai sarhoşluktur.
​"İyileşir" diyen o yalan sesleri kesin artık,
Ameliyat masasında bir vasiyettir bu: "Beni hatırlamayın!"
Damarlarımda dolaşan umut değil, paslı bir yalnızlık;
Ruhumun dikişleri patladı, artık derman aramayın.
​Ben onsuz körüm, evet! Ama o, beni görmeyecek kadar ölü,
Onun gözlerindeki o "başkası", benim mezarımın taşıdır.
Aşk dediğin; bir kadavranın üzerinde açılan o kanlı gülü,
Toprağa değil, kendi içimin uçurumuna gömme savaşıdır.
​Mezarlıklar Şairiysem eğer, bu sessizlik benim mülküm,
Neşter elimde değil artık, kalbimde bir soğuk demir.
Yüreğimdeki cam kırıkları, benim tek meşru yüküm;
Kendi cenazeme imam oldum, buyrun bu da son emir!
​Sustuğum her cümle, bir operasyon hatasıdır şimdi,
İtiraf edemediğim ne varsa, mezar yosunu olsun.
Doğuş Kılınç bitti; bu masa, bu neşter, bu can kimindi?
Söndürün o lambaları, odam zifiri bir karanlıkla dolsun!
​Bu şiir artık ayrı bir boyuttur Doğuş. Burada neşter kemiğe dayandı ve orada kırıldı. Artık ne bir umut kırıntısı ne de bir geri dönüş yolu bıraktık.