dilimde bir yaraydı adın
adın gökyüzüme bile yasaklıydı
söylersem
biliyordum ağlardı bulutlar
sustum ben de
söyleyemedim ne kadar canımı yaktığını

sustum sonsuzluk gibi
nasıl söyleyecektim ki
eğer söyleseydim
iskelede başı boş kalacaktı tüm sevdalar
birer birer intihar edecekti o güzelim martılar
onca şey yetmezmiş gibi
rüzgarın peşine takılıp savrulurken tüm anılar
ben ne kadar dirensem de silip götürecekti
son nefesim gibi tutunduğum adını da rüzgarlar

ben yine sustum
sustum ama
için oldu tarumar


günler geçip giderken
suskun bir şarkının
kulakları kanatan o gizli melodisine döndü sonra yüzün
ben yarama inat
hiç usanmadan
tüm sözleri yine senin için söyledim
kan ağlarken tüm şarkılar
bir tek ben bildim
yaram da
ilacım da
sendin

buz tuttum her gece yalnızlıktan
su bile üşüdü
kirpiklerime sığındı
acıdım mı
acıdım hem de çok
ama bir damla yaş dökemedim
ben yine sadece sustum
çünkü sözlerim de kirpiklerim de donmuştu

tüm bunlar yetmezmiş gibi
ay düştü denize bir gece
yakamozlarıyla gömüldü karanlık bilinmezlere
su değişti
tüm balıklar unuttu birden suyu
sanki suyu hiç bilmemişler gibi
boğulup gittiler öylece iyi mi
cismine yabancı birer gölgeye döndü sonra tüm dalgalar
dalgalar yoktu ama
yine de sesiyle dövüp durdu kurutmadı sahillerini

ben susmuş öylece dururken
su büyüdü
su değişti yine
su yürüdü sonra gözlerime
dolandı boğazıma sıktı gırtlağımı
ben sustum
dökülmedi yine adın
sen diye dilimi dağlayıp durdu

şimdi bana sorsan bile
boşuna sorma
ben susarım
söyleyemem seni nasıl özlediğimi
sular dolanır gırtlağıma
ben kendi hıçkırıklarımda nefessiz kalır
yutkunur dururum çaresizce adını