Her gece yatmadan ağlıyorum yatağımda; Sen geliyorsun o an yine aklıma. Sabah olmak bilmiyor karanlık gecede, “Hadi kalk” diye bir ses geliyor inceden.

Sıçrayıp uyanıyorum, sen mi geldin anne? Yürüyorum yine bir başıma sensiz yollarda; Herkesin annesi elinden tutmuş gidiyor, Okul bahçesinde sarılıp öpüyorlar evlatlarını. Ve ben yine ağlıyorum anne, nedensiz, sebepsiz.

Teyzem diyor ki bana: “Annen gökyüzünde yavrum.” Çocukluğum hep hayalinle geçti be anne; Şimdi biliyorum ki bekleyişim boşuna. Öğrendim gerçeği, sen hiç gelmeyeceksin.

Kim gelmiş ki gidip de oradan, Kim dönebilmiş ki? İnan, öylesine yıkıldı ki dünya başıma; Canımı vermez miydim sen olsaydın yanımda?

Bugün arefe, herkes kabristanda dualar ediyor; Ben ise mezarını bile bilmiyorum be anne. Dinmeyen gözyaşlarım tek tek damlıyor resmine; Biliyor musun, hâlâ korkuyorum gök gürlemesinden. Neden bıraktın beni zalim feleğin acımasız çemberine?

Diğer çocuklar uykusunda rüyalar görürken, Ben her gece uykumda kabuslar görüyorum anne. Üzerimde duran kara bir bulut hiç gitmiyor; Sürekli sağanak sağanak yağıyor düşlerime.

Herkes bana acır gözlerle bakıyor anne; Küçüklüğümde “yetimsin” derlerdi bana, Şimdi büyüdüm diye “serseri” diyorlar be anne.

Zamanı geri alabilseydim keşke, Durdurabilseydim sensiz geçen yıllarımı; Söker atardım bir çırpıda. En büyük mutluluğun adını sen koyardım be anne.

Amacım seni üzmek değil, incitmek hiç değil; Ama bu hayat sensiz kabus olup çöküyor üzerime. Korkular yüreğime pranga vurdu, Gözlerim sustu öylece.

Uzun zaman oldu bir tebessüm etmeyeli be anne. Nasıl dayanabilirim ki sensiz bu kadar gaflete? Ya beni de al ya da bir daha gelme düşlerime; Gelme anne.