Sorun şu ki,
bize sadece diken verenlerden
çiçek bekliyoruz…
Canımızı acıtan ellerden
şefkat,
yaralayan sözlerden
merhem umuyoruz.

Bizi hep kanatan bahçelerde
bahar arıyoruz,
kurumuş dallara yaslanıp
gölge bekliyoruz.
Sonra şaşırıyoruz,
neden yine kanadık diye…

Sevmesini bilmeyen kalplerden
sadakat istiyoruz,
gitmeyi alışkanlık sananlardan
kalmak.
En büyük yanılgımız belki de
bu kadar açık yarayken
hala umut taşımak.

Oysa diken,
ne kadar sulasan da dikendir.
Elini uzattığında
çiçek değil,
iz bırakır avucunda.
Ve sen o izi
sevgi sanırsın…

Sorun onların diken olması değil,
bizim hâlâ
çiçek açacaklarını sanmamız.
Yanlış bahçelerde
doğru mevsimi beklememiz.

Belki de artık
çiçeği dikenlide aramayı bırakmalı,
acıtanı değil
iyileştireni seçmeliyiz.
Çünkü bazı kalpler
bahçe değildir…
Sadece yaradır.

@NURAL BEKTAŞLI