0
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
118
Okunma
Akşam saatlerinde cebinde buruşturulmuş bir hava taşıyordu rüzgar
Şehir, düşürdü bunu cebinden ....
Göğün solgun yanaklarını
Öpe öpe taze bir ninni gibi .kıvrıldi uykusuna
Gökyüzü...
Pembelesti bulutlar sanki kendini tazeliyordu
Yarına
.
Ya şu bir kaç aceleyle attırışı
tenime yağmurun
Bir anda serinleyen yaz akşamı gibi
Akdeniz serinliği doldurdu içime
Bir hava degisimiyle başlıyor usulca fark ediş
İnsan bazen birini değil, onsuzken kim olduğunu unutuyor.
Üçbeş sokak ötesindeki caddenin iklimi
Düsüncelerimin mevsimini degiştiriyor farklı veriyor ele iklimimi
Çelişkilerimle anlaşır oluyorum sayesinde
...
Nerede olduğum değil,
kim olarak durduğum belirliyor yerimi sanırım.
Çünkü bazen yer dediğim sey,
onun vazgeçtiği bir halimin
içinde kalan belirtisi...
5.0
100% (4)
