Her sabah 5’te…
Bir serinlik iner omzuma,
daha gün doğmadan içime işler tazelik.
Sanki sokaklar bile sakince nefes alır,
yüreğim kadar duru,
sessizliğim kadar derin…

Her sabah 5’te…
Şehir uyur, ben uyanırım;
uyanırım ve toparlanırım yavaşça.
Bir yanım “Kalk, bugün güzel olacak” der,
bir yanım “İçindeki ışığı koru” der,
kalbim ikisinin arasında güç bulur,
hissettirir kendi sesini.

Her sabah 5’te…
Adımlarım ahenk tutar kaldırımlarla,
kaldırımlar paylaşır yürüyüşümü.
Martılar uyanır, rüzgâr eşlik eder,
şehrin sesi karışır içimin umut ritmine.
Sanki İstanbul nefes alır, ben fark ederim,
ben fark ederim ve içimde bir şey canlanır gizlice.

Her sabah 5’te…
Bir tebessüm arar gözlerim,
ve mutlaka bir yerden çıkar bir sıcaklık.
Bir esnafın “Kolay gelsin” deyişi,
bir çocuğun koşarak güne başlaması…
Hepsi kalbime “Bugün iyi geçecek” diye dokunur.
Ben de her sabah yeniden,
güzel olana yönelirim usulca.

Her sabah 5’te…
Bir dua olur nefesim,
bir güç olur adımım.
Gün başlarken tazelenirim,
gün başlamadan bile umutlanırım.
Ve hep derim kendime fısıltıyla:
“Bugün daha iyiyim, bugün daha güçlüyüm.”

Ve bilirim…
Bu şehir beni her gün sınasa da
ben her sabah 5’te
kendimi yeniden kurar, yeniden doğrulurum.
Çünkü yaşamak bazen
kalbindeki ışığı taşıyabilmektir sessizce,
kimsenin görmediği bir umutla.

ALİ RIZA COŞKUN