Aramızdaki bu uçurum, ne zaman açıldı, hangi sözün keskin bıçağı bu toprağı yardı, bilmiyoruz,
Tek bildiğimiz; bir adım daha atsak düşeceğimiz,
Sonsuzluğa doğru uzayan o kesin boşluk.
Şimdi duruyoruz; birbirimizi görüyoruz, ama o mesafe, bütün dünyalardan daha ağır ve uzaktır,
Bu, bir ayrılık değil asla kendi ellerimizle kazdığımız ve üzerinde durmaya mahkûm olduğumuz yeni bir kader.
Oysa en büyük acı,
Kaybolanı aramak değil; hemen karşında duranın sana ebediyen yasak olmasıdır.
❥
Birbirimize dokunma ihtimalimiz, aramızdaki o sessiz uçurumun dibine yuvarlanmış, paramparça,
Göz göze geliyoruz, ama Bakışlarımız bile o derin vadinin soğukluğunda donarak bize geri dönüyor.
Bütün kelimeler anlamsız;
Ne bir pişmanlık,ne de bir sitem
Bu boşluğu kapatmaya yetebilir,
Bu uçurum, fiziksel bir mesafe değil; o, bizim affedilmeyen
hatalarımızın bir araya gelmiş halidir.
Yan yana yaşarken bile, aramızda, hiçbir köprünün kurulamayacağı bir mesafe vardı.
❥
Bize sadece bir tek hak tanındı: Karşı tarafa bakmak, ne kadar uzağa düştüğümüzü görmek için,
Ama ne el sallayabiliriz ne de bağırabiliriz; çünkü her ses, boşlukta kaybolup bize ihanet eder.
Burada kurulan bu sessizlik, hayatımızın geri kalanının en acı verici müziği olacaktı,
Oysa ben, o uçurumun kenarında, senin varlığının imkansızlığını en net haliyle izliyorum.
Biz, aynı gökyüzünü paylaşıyor, ama asla aynı zeminde duramayacak iki yabancı ruhuz..
❥
Bu uçurumun diğer yakası,
Artık sana ait bir geçmiş,
Benim asla ulaşamayacağım yabancı bir coğrafya,
Ve ben anlıyorum;
Bu mesafe geçici değil, bu bir hüküm,
Ebediyen sabit kalacak bir ceza.
Ne kadar koşsak da, ne kadar yalvarsak da, aramızdaki bu sessiz, derin yarık kapanmayacak,
Çünkü biz, en büyük yeminimizi, birbirimizden uzak durarak gerçekleştirmiş olduk.
Uçurumun iki yakası, aşkın bittiği yer değil; aşkın,
Ebedi bir mesafe olarak kaldığı yerdir.
❥
Cemre Yaman