Şimdi duruyorum; dudaklarımdan dökülen bu çaresiz yakarış, bir dua değil, bir teslimiyettir,
Çünkü anladım ki, beni bitiren ne sensizlik ne de keder; sadece senin bitmeyen hatırandır.
Her yeni gün, dünden kalan bir sızı ve unutma isteğiyle başlayan yorgun bir tekrar oluyor,
Bütün gücümle, bütün irademle, o kördüğüm olmuş anıları zihnimin derinliklerinden söküp atmayı diliyorum.
Seni unutmayı diliyorum; çünkü bu, kendime verebileceğim en büyük ve son huzurdur.
II.
Oysa ne kadar zorlasam da, anılarım elimden kaçıp uzaklaşmıyor, tam tersine daha keskinleşiyor,
Unutmayı dilediğim her an, senin varlığın ruhumun duvarlarına daha da sağlam çivilerle çakılıyor.
Bu bir savaş; kalbimin koruduğu hatıralar ile zihnimin arzuladığı huzur arasındaki amansız bir çarpışma,
O eski yüzün, eski sesin, sadece bir hayal değil,
Vücudumun her hücresine sızmış bir gerçeklik.
Unutmak, bir eylem değilmiş; o, kalbimin yapmayı reddettiği ihanetmiş.
III.
Ne zaman seni unutmayı dilesem, o dileğin yankısı seni bana geri getiriyor daha güçlü, daha net,
Çünkü unutma çabası, bir hatırlama ritüeline dönüşüyor; seni daha çok, daha derin düşünüyorum.
Hatıran, artık geçmişten gelen bir ziyaretçi değil; o, benim şimdiki ve sürekli yaşam arkadaşım,
Gözlerimi kapatıyorum; seni değil, seninle yaşamaya zorlanan kendi yorgunluğumu görüyorum orada.
Seni silmeye çalıştıkça, aslında bütün varlığımı sana adadığımı anlıyorum.
IV.
Peki ya seni unutursam? Geriye ne kalır ki bu seninle örülmüş fani bedenden?
Unutmak, sadece seni değil, senin bana öğrettiğin bütün yaşamı da silmek anlamına gelmez mi?
Bu sızı, bu yorgunluk, senden kalan en gerçek ve en kalıcı mirasım değil midir benim?
O zaman o dileğim, benden seni değil,
Benden beni almayı isteyen bir intihar mektubudur.
Seninle yaşamak zor; ama sensiz, seni hiç bilmeden yaşamak, bir hiçliktir.
V.
Şimdi o boş gökyüzüne bakıyor, o imkansız dileğimi yavaşça geri çekiyorum,
Artık ne unutmayı diliyor ne de hatırlamaktan kaçıyorum; sadece var olmaya razıyım.
Çünkü biliyorum, bu acı, senin ne kadar gerçek ve ne kadar derine kazınmış olduğunun kanıtıdır,
Ve ben, o kanayan haritamla yaşamaya devam etmeyi, nihayet öğreniyorum.
Seni unutmayı dilemekten Vazgeçiyorum; seni, bu sızıyla birlikte kabul ediyorum.

Cemre Yaman