KALBİN YORUGUN ALDANIŞI

Bu veda sahnesi, bu akıp giden yaş, neye hizmet etti?
Gidiş, senin seçiminle çizilmiş bir kader çizgisiydi.
Ben, artık akmayı unutan sessiz bir suyum,
Sen ise hep yüksekleri, zirveyi solukladın.
Şimdi bu acıyı sorgulama, bu, sadece bir sonuçtur;
Aklım yerine kalbimi dinleseydim, evet,
Belki bu döngü kırılmazdı. Ama sen bitirdin,
Ve bu bitiş, asıl benim varlığımı sana öğretecek.

Biliyorum, şimdi kimseye "Gitti" diyemiyorsun;
Çünkü benden alıp götürdüğün, içinde soğuk bir mühürdür.
Gülüşlerin bazen ikna ediyor çevreni, inanıyorlar.
Oysa ben, o kusurlu yanına bile adanmıştım sevgili.
Sana verdiğim hiçbir şeye yanmadım,
Fakat o karşılıksız sevginin izleri, ruhumda açılan bir yaradır.
Sen, hayatımın en güzel, ama en yıpratıcı yanlışlığıydın,
Ve şimdi o hatıra, içimde yanan bir kordur.

Sen, hayatıma uğrayıp geçen bir mevsim esintisi,
Ben ise rotasını sana göre çizen bir göçmen kuş.
Şimdi yokluğun, varlığın kadar anlamsız ve ani,
Ben, artık alabora olmuş bir gemi enkazıyım.
Hep ben gelirdim, sen hep uzaklaşırdın, itirazsız.
Ne tuhaf değil mi? Hem yaramı açan hem de yaramı saran sendin.
Şimdi bu boşlukta beni araman anlamsızlaşır,
Çünkü beni hep bulmamak için yürüdün.
*
Dilerim bir gün gönlünle yüzleşirsin,
Gözlerinin görmezden geldiği o gerçeği, o kırılmayı.
Beni hep bir gölge gibi yanında taşıdın, oysa ben kalbine aittim,
O tadına varılamayan aşk, şimdi buruk bir zehir.
İnsan gözleriyle bulduğunu,
Nasıl siler kalbinden, bunu sen de zamanla göreceksin.
Mutluluk, her şeye sahip olmak değilmiş bu hayatta,
Sahip olduğun kadarını, her şeyin yapabilmekmiş.

Yarın da ışık doğacak elbet, her dünya kendi gördüğü kadardır.
Bakalım içimde kaybolan bu aydınlık, sana hangi gerçeği gösterecek?
Gidişin bana şunu öğretti: Bazı sevdalar, sevginin ihanetidir.
Unutmak demezler buna; unutmak, solmuş bir renktir,
Ama o sızı, teninden çok ruhunda iyileşecektir.

Sen gittin diye mi bu şehir böyle puslu, yoksa kalbim mi sağırlaştı?
Biliyorum, kimse sana benim vedam gibi sessiz ve onurlu olmayacak.
Çünkü her bitişin bir onuru vardır; giden, geride kalana saygı duymalıdır.
Sen, benden geriye sadece izi silinmez bir anı bıraktın;
O da hep seni işaret ediyor, varılacak yer olmadığını bile bile.
Şimdi sana kalan, tüm kapıların sessiz kaldığı bir evde,
Duvarlara çarpan yankının, benim hayaletime benzemesidir.

Bir gün anlayacaksın, basit olan, kolay bulunan değildi,
Asıl basit görüp feda ettiğin o büyük sevgimdi.
Harcadığın her zaman, şimdi benden kopan bir parçadır.
Oysa ben, sana koşulsuz verilen nadir bir sükûnettimm,
Sen ise onu, kıymet bilmeyen zamanlara sattın.
Yanıldın; çünkü zaman, cildindeki izi kapatır,
Ama zaman, kaybettiğin o eşsiz değeri asla geri getirmez.

Ve o yara, sana beni unutturmaz, aksine o ağırlıkla yaşamayı öğretir.
Unutmak demek alışmak demektir, unutursun demiyorum.
Ama bu yokluk, benim bile en ağır gerçeğim.
Ve sana, yalnızca rüzgâr dönecek.

Cemre yaman