Bazı dostluklar vardır ki,
zaman bile dokunamaz onlara…
Çocuk seslerinin arasından büyür,
okul sıralarında yeşerir,
asker ocağının sert soğuğunda
ısıtır üşüyen yürekleri.

Bir gün biri çıkar karşına;
tanımadığını sanırsın,
ama kalbin onu çok önceden
bir köşesine saklamış gibidir.
Bir bakmışsın,
kapılarını sessizce açmışsın ona;
dost olup düşmüşsünüz aynı yola,
hiç beklemeden, hiç zorlamadan.

Zaman akıp gider,
günler tükenir, geceler yorulur;
ama bazı dostluklar
kalbin en sessiz odasında
hiç solmadan durur.
Kimi uzaklaşır,
kimi kırılır,
kimi hayat yollarında kaybolur;
ama bir tanesi vardır hep,
düştüğünde elini tutan,
gittiğini sanınca adımlarına yetişen.

Bazen nefsimiz ağır basar,
kendimize döner bakışlarımız;
ama sonra fark ederiz
iyi günümüzde gülüşümüzü,
kötü günümüzde yükümüzü taşıyan
o yüzü…
Sessiz ama hep yanı başımızda olanı.

Gerçek dost,
karanlık çöktüğünde
kalbine bir ışık bırakandır.
Bedeli ödenmiş dostluk,
ömre mühürlü bir emanettir.

Belki anlamazsın o an,
ama o, uzaktan sessizce
çevrende bir çember örer,
sırf canın yanmasın diye…
Gözünden sakınır gibi sakınır seni,
çünkü adını çoktan
kendi kalbine işlemıştır.

Ve bil ki,
bazı dostluklar zamana teslim olmaz;
ne kırılır, ne eksilir.
Çünkü onların bedeli
sevgiyle, vefayla,
çoktan ödenmiştir.

10 Aralık 2025