3
Yorum
17
Beğeni
5,0
Puan
105
Okunma

En büyük vazgeçişimdir kızım. Sen olmazsan olmayacak olan. Adını bile koymuştum;’’ Yağmur’’ Senin gözlerinle bakan, saçların gibi dalgalı bir kız. Onu düşlüyorum. Baba-kız, dünyaya meydan okurduk. Sen de o güzel anne olurdun, bizi toparlar, kızımızı bizim yetişemediğimiz hayata hazırlardın. Parklarda koştururduk, yağmurda ıslanırdık, saklambaç oynardık. Senin o gülüşün, yuvamızın temeli olurdu. Ama olmadı... Belki de hiç olmayacak. Şimdi her yağmur yağdığında, gökyüzünden kızım ağlıyor sanıyorum. Damlalar, camlardan süzülürken, onun gözyaşları gibi geliyor. İçimdeki boşluk, o yağmurla büyüyor...
Olmadı...
Başaramadım ben...
Ben
Henüz yağmamış yağmurların
babasıyım...
Doğmamış bir kızın günahı
Yağmur koymuştum oysa adını...
Ben
Henüz yaşanmamış bir gecenin
hayaliyim...
Sadece sevdiği kadına adanan
bir ömür , bir yürek
ve yitik andan ürkek...
Ben
Açılmadan kapanan bir çift gözün
vebaliyim...
Belkilerle bekletilmiş bir günün
doğmayan güneşi
hangi bulut sakladı seni
bırakmadı yer yüzüme...
Ben
en zoru sevdim
gitmek değil
kalmak değil
o hiç doğmayan kızımın
sessizliğini
sırtımda
taşımaktı
en zor olan...
Damla damla gözlerimden süzdüğüm
Yağmurum
Güzel kızım
Affet beni
Getiremedim seni şu
Kirli dünyaya...
Çağdaş DURMAZ
5.0
100% (6)