ölü ağaçlar
kalbim sertleşmişti
düz bir hayata aldırmıyordu bile tablolara baktıkça renkler de sönükleşiyordu dünya ve öncesi birbiri ardına hayat boyunca akıyordu gözlerimden, zannettiğim olaylar aslında çok önceden başkalarınındı benim olan ise sadece garip zanlardı ölü ağaçlar, ölmeye devam ediyorlar kurumuş yapraklar, bir damla su diyorlar garip bir topluluk, tanımadığı adamlarla konuşuyor heybetli bir görüntüsü olan yıkıntılar arasından beliriyor hayat bir hikayeye yalnızlık ise şiirlere dönüşüyor; şiirler yapraklara, yapraklar ağaçta, ağaçlar ise zaman kabuğunun içinde yavaşça ölüyor.. |