3
Yorum
20
Beğeni
0,0
Puan
136
Okunma
yüzümde ki son tebessümü de
ayaz elleriyle koparıp aldı
yakışmıyordu bana
hayata öyle gülümseyerek bakmak
hep bu çıkmazda kalmalıydım
dul küllüğüm
sönmeyem sigaram
kaynamayan demliğimde küflenen çay
yatağın altına defnettiğim uyku..
odanın her yanı cam kırığı
ayaklarım kesik
kanayan yarada dökülen acı hissi
üşüdükçe ruhuma sarılan duvarlar
yaşadığımı kanıtlamak istercesine
ağlıyoruz, kalem kağıt
küllüğün yarısı boş
diğer yarısı yağmur bekliyor
ayazda sönmek için
dalından koparttığın
gülüşüm ve ben..
karan
ecelin gölgesinde /ŞEHİR
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz