Lalapaşa’ da son güz.
Evrenin en ücra köşesinde değil de
Memlektin tam ortasında oturuyor sözlerim.

Ne yağmur var ne de sağanak bir gökyüzü.
Her hissiyat yalnızlığıma kucak açıyor.
Bekliyorum,
Hazırım,
Ama istemiyorum eskileri...

Şu tabelalara bile yansımış sahte gülümsemeler.
Oysa hepimiz biliyoruz ki
Fazla güzel görünenler.
Belki de yalnızlığı örtmek için değil de
Anadan üryan sahteleri görmek için
Dökülüyor yapraklar.

Bir daha var mı bu zamanlar yaşamak?
Bu bir giz , bilmiyorum...
Yine de saf ölümü görmek yakışmaz insana
Karşımızda camiyi de görmeliyiz
Yakutiye medresesini de ...
Bunlar yaşama tutunan simgeler belki de ...

Herkes canlı kanlı karşımda
Bu sefer son güz belki de ,
Bu şiir son söz belki de...
İmgesini kaybetmiş bir şiir gibi kalıyor ağaçlar.
Ama sadece şiir değil sonbahar.
Umutların rengini almış bir ressamın tablosu
Erzurum’un soğuğu,
Kaybetmenin korkusu...

29.11.2025