Damlalar bir deli çığlık misali
Sessizliğime çığ gibi düşer
Ve çarpar yağmur beynimin duvarlarına

Yağma, yağma ne olur, dur!
Unutmaya çalıştığım acılarıma
Umudumun yarınlarına yağma
Islanır üşür düşlerim..
En kuytulara sığınır gizlerim.

Yama üstüne yama tutmayan
Sökükleri bol bir hayatın içindeyim
Bir de kırıksa ellerim ve dahi dizlerim
İşte o zaman ürperir..
Titrer, gözbebeklerimdeki çocuk

Yazmasın mı ellerim?
Kırmalımıyım tüm kâlemleri
Yırtmalıyım belkide, dolu boş bütün beyaz sayfaları
Ah! unutabilirmiydim ki
Yıllarımı çalan ve acı veren arsız geçmişimi
Kimbilir...

Yağmur birikintilerinde aradım hep âşk’ı
Nehir olup çağlayamadım
Karışamadım göllere ve denizlere
Kurudum.. kurutuldum..
Bir küçük tohum bile yeşertemedim
Çatlamış topraklar hep kanımı emdi
Sarılamadım bir ağacın köküne
Uyuyamadım akşamları huzur içinde


Yağmur! yağma ne olur dur
Yağdırma lânetini gülüşlerime
Silme ruhumda yol bulan ayak izlerini
Yağma benliğime n’olur
Akıtma hislerimden...
beyaz bir güvercine ram olmuş hayâllerimi

-Yağma aydınlıklarıma, sevinçlerime yağma! sarartma ufuklarımı-

Üşüyorum şimdi..
Üşüyorum!
Hani ellerim...ellerim nerede?



18 Kasım 2008 /10:25

Emine Genç