0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
78
Okunma
Rüzgârın omzuma bıraktığı serinlikte
Sana söylediklerim savruldu bir bir;
Oysa kalbim, akşam güneşinin
Karanlığa varmadan önceki kızıllığıydı.
Anlamadın beni…
Çünkü bakmayı sandın, görmeden;
Duymayı sandın, dinlemeden.
Oysa sözlerim ince bir derenin
Taşlara yaslanıp fısıldadığıydı.
Ben sana ruhumun baharını açtım,
Bir çiçeğin ürkek sabahını;
Sen ise aceleci bir yolcunun
Görmeden geçtiği bir dağ patikasıydın.
Şimdi biliyorum—
Her kalp kendi mevsimini yaşar,
Ve her sevda kendi gölgesini taşır.
Ama yine de…
Bir gün, bir akşam vakti
Sessizlik gelip dizlerinin dibine oturursa,
Belki o an
Anlarsın beni.
5.0
100% (2)
