I.
Bu şehrin her kaldırımı,
kalbime saplanan soğuk bir hançerdir;
Bastığım her taş, yitik bir hatıranın üzerindeki mühür.
Gölgem bile, Sensizliğin yüküyle iki büklüm olmuş,
Adımlarım, Senden kalan son, inatçı mirasa takılır.
Ben bu kalabalık caddede, kalbimin gömüldüğü yeri arayan bir yabancıyım.
II.
Yağmur, yanaklarımdan süzülen, kurumuş gözyaşlarımı tazeler sadece;
Sokak lambaları, ruhumun içindeki karanlığı aydınlatmaktan aciz.
Bu şehrin uğultusu, Sensizliğin Melodisi; sağır edici ve tekdüze.
Aradığım tek bir fısıltı, bütün gürültüyü yerle bir etme gücünde.
Her köşe, bir zamanlar hayatın başladığı, şimdi ise umudun tükendiği o lanetli dönemeçtir.
III.
Ellerim, ceketimin derin cebinde, birbirine kavuşmayı unutmuş iki yarım ada.
Avuçlarımın çizgileri bile, Senin izlerin silindiği için anlamsız.
Gökyüzü, Sensizliğin kasvetinden değil, kalbimin kanından kararmış,
Yere çökmeye hazır, Kurşun rengi bir vedadır.
IV.
Her pencere, içeride hapsolmuş bir çığlığın soğuk camıdır; dışarıya kaçış yok.
En sevdiğimiz şarkı, ruhumda yankılanan, kayıp bir ağıt artık;
Her notası, can çekişen bir anının son çırpınışı.
Oturduğumuz bank, yabancıların gölgesinde lanetlenmiş bir kürsü,
Orada yitip giden zamanı seyretmek, kendi idamımı izlemek gibi.
V.
Unutuş, ulaşılmaz bir yeraltı nehridir; boğulmak istediğim tek sığınak.
Bu bekleyiş, bir geminin gidişi değil; demir attığı yerde, paslanıp, denize gömülmesidir.
Varlığım, Sensizliğin çürümekte olan, yola çıkamayacak enkazıdır.
VI.
Bu acı, ne şehrin ne de rüzgarın sırrı; sadece benim,
Ruhumun her hücreye dağılmış, kemiğime işlenmiş yazgısıdır.
Sensiz geçen her saniye, kalbimin, kendi kendini parçaladığı can yakan bir eylemdir.
Ve şimdi bu şehir, Sensizlikle imzalanmış bir mezar.
Her anı, kalbime fırlatılmış keskin bir mızrak.
VII.
Ne bir nefes alırım, ne de bir umut devşiririm;
Sadece bu kurşun saatlerin ağırlığını taşırım.
Senin adın, dudaklarımda donmuş, son yakarış;
Bu büyük sessizlik, Sensizliğin sonsuz ve tek gerçeğidir.
VIII.
Son veda, çelikten bir tokattır ruhuma inen;
Ne cenneti vaat ederim ne de yeryüzünde bir mutluluk.
Geriye kalan tek şey, bir isyanın izi,
Ve bu şehrin üzerine çöken, Kurşun Rengi Yazgı.
Ben, her nefes alışta, bir teslimiyet fısıltısıyım;
Sana adanmış bu ömrün, son ve sessiz vedasıyım.


Kalemimden Damlayan,Her Kelime SenSiZ BiR Hıçkırıktır,