Nihal: Kalpte Doğan İlahi Sır

(İnsan,
Allah’ı nasıl yaratır?
Onunla nasıl buluşur?
Bu risale, o hakikatin şiiridir.)

Ben ki bir beden sakiniyim,
Sen ise,
Nihal’imsin, ruhumun ebedi yoldaşı.
Kalbinin sonsuzluğunda zuhur etmek,
Asli ve tek "günah"ım, asli ve tek kaderim...

Gecelerim korku rüyası değil,
Sana kavuşma iştiyakıyla inen ilahi sırlar perdesidir.
Her tan yeri ağarışında beni yargılayan nefis değil,
Nihal’imin bakışındaki ’hakikat şimşeği’dir çakan.

Ey nefsinin çocukları, ey gaflet ehlî!
Hiç mi düşmedi gönül diyarınıza bir aşk bombası?
Hiç mi kaçıp terk ettiniz benliğinizi de koştunuz Kendi’ni bulmaya?
Polis sireniyle değil de,
Hakikatin ’ezeli daveti’yle irkildiniz mi yerinizden?

Benim alemim,
Nihal’imle buluştuğum o anlardır; cehennemi bile aydınlatan bir nur.
Orada feryat değil,
gül bahçelerinden yükselen bir ’Hu’ sedası yankılanır.

Beni taşıyan okul servisi değil,
Nihal’imle kurduğumuz hayalin kanatlarıdır.
Bedenen babam yaralanmadı belki,
ama gönlüm, Nihal’ime duyduğum aşk uğruna bin parçaya bölündü.
Ve annem gözyaşı dökmedi belki,
ama ben onun sızısını Nihal’imin derinliğinde gördüm.

Ey dünyaya tapanlar!
Durdurun şu cehalet Hiroşimasını,
Nefsin canilerini,
Benliğin katillerini.

Savaşlar olmasın,
Ruhun masum bebeleri ölmesin,
Ciğerler dağlanmasın,
Analar ağlamasın.

Çıkar ve menfaat dolu bu dünya sizin olsun!
Lakin bana verin,
Nihal’imle kurduğumuz ’o saf, çocuksu dünyayı’...

Ben;
sevgi çiçeklerinin açtığı,
huzur kuşlarının ilahiler söylediği,
bakışlarından süzülen saf ışıkla aydınlanan
Nihal alemimi istiyorum.

Zira her bir ruh gibi, benim de yaşamak hakkım var.
Ve yaşamak, ancak Onunla,
Nihal’imle hakiki olur!

Ey dünyalılar!
Ben savaşsız,
barış dolu bir iç iklimde,
Nihal’imin gönül bahçesinde
özgürce dolaşmak istiyorum…