Nihal’im: Kalbe Doğan Seyir

Nihal’im’in Seyri

Nihal’im, sen ki sessizliğimde çalan bir nağme,
Bir sûret oldun rüyalarımın en gizli mahremine.
Yolcusun kalbimin ıssız sahillerinde,
Her dem yeniden doğan güneşimsin, Nihal’im.

Seninle yağmurlar anlam kazandı,
Her damlada bir sır çözülür oldu sanki.
Yokluğun karanlık, varlığın bir nefes,
Nefes alışım oldu seninle, Nihal’im.

Bu yolculuk ki içimde bir dağ, bir deniz,
Senin bakışınla aştım her gizli geçidi.
Mistik bir sefer bu, özünü arayan,
Sen oldun rehberim, kandilim, Nihal’im.

Metafor oldun sabaha, yıldıza, suya,
Tasavvufumda en derin mânâya döndün.
Alegorik bir gül açtı sırlı bahçemde,
Kokusu sen, özü sen, adın Nihal’im.

Sülûk ettim seni sen ettim kendime,
Varlığınla yok oldum, yokluğumla var.
Sen bir mir’at oldun, kendimi gördüm,
Gözüm, gönlüm, canım oldun, Nihal’im.

Bu aşk bir sırdır, metafizik bir yol,
Her adımda seni daha çok özledim.
Sen varsın kalbimin her atışında,
Sen oldun son durak, ilk durağım, Nihal’im.