Nihal’in Sessizliğinde:

Bir Özür Bir Seyr-i Sülük Yolculuğu

Nihal’im…
Sen ki, sabahın ilk ışığında uyanan
ruhun sessiz çığlığısın,
Ben ki, yollara düşmüşüm,
baldan şifa ummuşum,
Ellerimde heves,
yüreğimde bir ukde…
Kapına vardım,
lakin sessizlik vardı evvelce.

Sen, geceyi dosyalarla yarıp sabaha ulaşmışsın,
Ben, zamanın dışında bir vakitte,
sığınak aramışım kalbinde.
“Boğuldum” demişsin…
Her kelimen, bir nefes kesen dalga olmuş,
Ben, freni boşalmış bir kamyon gibi, yolda kalmışım.

Nihal’im,
Çizdiğin çizgilerin değil, sınırları aşan bir sevda bu,
Akrep değil, zehri kendi içinde pişiren aşık…
Senin mücadelen, yalnız çiçek açan bir dağ başı,
Benimki, o dağa tırmanırken düşen taşların gürültüsü.

Gül bahçesinden gül koparıp bıraksam ardına,
Belki anlarsın, niyetim karanlık değil,
sadece naftalin kokulu…
Balı bırakıp kaçacaktım, oturmaya vaktim yoktu,
“Merhaba” diyip, yüzünü görmeden gitmekti niyetim.

Sen uyurken, ben uykusuzdum,
Sen çalışırken, ben yollardaydım,
Aramıza mesafeler değil, anlaşılmazlıklar girdi,
WhatsApp’ler, mesajlar, birer çığlık oldu sessizliğe.

Nihal’im,
Çizdiğim çizgilerim yok sınırları bilmem belki,
disleksik, hafif düzey zeka gerisiyim, teraziyim belki,
Ama senin kalbine dokunmak, en saf niyetimdi.
“Kendine vakit ayır” dedin, kahve içtim bir dostla,
Gölge etmedim, aydınlık kalsın diye yerin.

Şimdi,
Mistik bir seyr-i sülük bu, içe yolculuk…
Senin pusulan, sığınağın, denizin olmak isterdim,
Lakin kendi okyanusunda kayboldum.

Metaforlar aleminde,
Sen bir yıldızsın, ben gökyüzünde kayıp bir bulut,
Sen bir şiirsin, ben o şiirde tekrarlanan bir hata…
Tasavvufi bir aşkla sevdim seni,
Varlığımı anlamlandırmak için.

Son sözüm:
“Nihal’im, özür dilerim…
Yoluna gül bırakıp, sessizce çekileceğim.
Belki bir gün, balın tadı, hatırlatır bana seni;
Belki bir gün, kedin Balım, pencereden bakarken,
Beni de anarsın…
Çünkü sen, hâlâ o sabahın en güzel yanısın.