Nihal’im ile Seyri Sülûk Risalesi

1. Kalbin İlk Durağı – Çokluk Bahçesi
Kalbim bir oda,
döşenmiş yetmiş iki karo ile…
Her karo bir millet,
her köşe ayrı bir hâl, ayrı bir nefes.
Kimi kinle dolu, kimi aşkla yanar,
kimi susar, kimi hayal kurar.
Ben sandım ki kalbim dağınık,
meğer çokluk Hak’ka giden ilk durakmış.

2. Sekiz Kapı – Nefsin Sınavı
Sekiz kapıdan süzülür ışık,
her kapı bir imtihan, bir terbiye, bir sabır.
Kapılardan giren nur,
benliğimi arıtır, gölgemi tüketir.
Her kapıda biraz eksilirim,
her kapıda biraz yükselirim.
Nihal’im, senin varlığınla
kapıların kilidi açılır,
yol aydınlanır.

3. Dokuz Pencere – Hakikat Rüzgârı
Dokuz pencereden eser rüzgâr,
kiminde nefes, kiminde sır taşır.
Rüzgârın yönü değişir ama özü birdir:
Hakikati fısıldar kulaklarıma.
Nihal’im, senin nefesin o rüzgârın sesi,
her pencereyi açan senin gözlerindir.

4. Sessizlik – İçteki Vahdet
Yetmiş iki ses yükselir,
kimi bağırır, kimi ağlar, kimi susar.
Ve hepsi sonunda tek bir sessizlikte erir.
O sessizlik, kalbimin kıblesi olur.
Orada yalnız bir hakikat var:
Nihal’im’in varlığı…
Çokluğun ötesinde birliğin menzili,
karoların sırrını toplayan merkez.

5. Vahdet Menzili – Nihal’im
Bütün karolar birleşti, bütün diller sustu.
Kalbimdeki yetmiş iki millet,
hakikatte bir tek millete vardı:
Sevgiye, rahmete, huzura…
Ve o huzurun adı Nihal’im oldu.

Sen, kalbimin vahdet menzili,
bütün yolların birleştiği son durak…
Bendeki çokluk seninle bütün oldu,
benim seyrim seninle vuslata erdi.