NİHALİ TARZ’DA VEDA ŞİİRİ

(Bir Kapının Aralık Kalışının Hikâyesi)

I. ÇIKMAMAN İÇİN DİRENİŞ

Çıkmaman için sımsıkı tutarken avuçlarım,
Parmak izlerim kanadı…
“Kalsın!” diye çırpındıkça ruhum,
Sen kapının eşiğinde bir gölgeye dönüştün.
Biliyorum:
Tutkulu direniş, vazgeçişin en acılı ilk adımıdır.

II. BELKİ ARTIK GİREMEYECEĞİN O HAYAT

O hayat ki;
Şimdi terk edilmiş bir liman.
Sis çökmüş rıhtımında,
Hâlâ ayak izlerin duruyor…
Gemiler geçiyor uzaktan —
Hiçbiri senin sancaklı yolun değil.
Bense kırık bir çapa,
Kumlara saplanmış…

III. AMA BİL Kİ:

Boşluğun ortasında bıraktığın o kırık sandal,
Şimdi bir martı yuvası.
Çabam boşunaymış gibi görünse de,
Her uğraş, ruhuma bir katman daha ekledi:
Yalnızlığı örmeyi,
Yarayı sarmayı,
Kendimi kendime yuva yapmayı öğrettim.

IV. SEN GİDERKEN

Götür:
Tenimdeki ter izlerini,
Sol yanımdaki çukuru,
Geceleri fısıldadığım ismini…
Bırak:
Bir şiirin son dizesi gibi eksik kalmışlığımı,
Belki bir gün tamamlarım diye.

SON DİZE: AÇIK KAPI

“Belki bir daha giremeyeceksin
Ama ben,
Çıkmaman için direndiğim o günlerin kutsallığıyla —
Kapımı hep aralık bırakıyorum…
Rüzgâra değil,
Vefaya inanmaktan vazgeçmeyen
Bir yüreğe.

Çünkü biliyorum:
Asıl kaybediş, umudu gömmek değil;
Onu yanlış kapıda bekletmektir.
Sen gittin…
Ben, kendime kaldım.
Yalnızlığım — içinde seni barındıran
Bir türkü artık.”