Sesinde Adımı Özledim

Sesinde adımı özledim.
Bir nefes gibi titreyerek.

Her sessizlik seni hatırlatıyor bana.
Her boşluk senin yokluğunla doluyor.
Adını söylemek istiyorum,
Ama kelimelerim kayıp.
Sen yokken, ben de yokum.

Sesinde adımı özledim.
Gözlerim seni arıyor,
Ama bulamıyor.
Kırık bir melodinin içindeyim,
Ve her nota yalnızlığımı çoğaltıyor.
Senin dokunuşun artık ellerimde değil;
Sadece hatıraların ağırlığı var.

Zaman elimden kayıyor.
Her an, seni biraz daha uzaklaştırıyor.
Ve ben hâlâ arıyorum.
Kaybolan sabahların peşinde.
Rüyalar bile seni geri getiremiyor.
Sessizlik çığlıklarımı yutuyor.
Ve ben… susuyorum.

Sesinde adımı özledim.
Kalbim fısıldıyor.
Rüzgar bile taşıyamıyor bu sessizliği.
Belki bir gün duyarsın…
Belki bir gün bana dönersin.
Ama o gün gelene kadar,
Sadece sesinle avunacağım.

Bazen gülümsüyorum, hatırlarken.
Ama çoğunlukla gözlerim doluyor.
Seni kaybettiğim her an,
Bir ömrü kaybetmiş gibi.
Senle dolu bir odada bile,
Ben hep yalnızdım.

Ve hâlâ bekliyorum.
Rüzgarın, zamanın, sessizliğin arasında…
Kalbim kırık, ellerim boş.
Her nefesimde sana ulaşıyorum.
Her düşüncede seni arıyorum.
Ve sonunda…
Tüm kırık zamanların, tüm yalnız gecelerin ortasında…
Bir fısıltı gibi, bir çığlık gibi, bir yakarış gibi…
Sesinde adımı özledim.
Hüseyin Erdinç