Elini kalbine götürdü; “Burası var ya,” dedi,
“Taşa, toprağa gerek kalmadan insanın gömüldüğü tek yer.”

Dersimlikiz, bu cümleyi öyle bir sessizlikle söyledi ki, o an rüzgâr bile durdu.
Sanki bütün dünya, onun yüreğindeki ağırlığı dinliyordu.
Karşısında duran adam ne diyeceğini bilemedi.
Gözleri doldu, ama ağlamadı.
Çünkü biliyordu, bazı kelimeler gözyaşıyla kirletilmezdi.

Bir zamanlar aynı gökyüzüne bakıp aynı dileği tutmuşlardı.
Birinin kalbi umutla, diğerinin korkuyla atmıştı.
Ama şimdi…
Aynı gökyüzü altında iki yabancıydılar.
Birbirlerini hâlâ hissediyorlar, ama dokunamıyorlardı.

Kadın ellerini cebine soktu, başını eğdi.
“Bazı sevgiler,” dedi içinden, “biterken bile kutsaldır.”
Adamın sesi kırık bir tınıyla yankılandı:
“Keşke seni erken sevmeseydim…”

Dersimlikiz gülümsedi.
“Yok,” dedi, “sen geç kaldın.
Ben çoktan gömülmüştüm buraya.”
Ve kalbini gösterdi, son kez.

Adam arkasını döndü, adımlarını sessizliğe bıraktı.
Kadınsa olduğu yerde kaldı,
Çünkü bazı kadınlar gitmezler…
Gitmekten çok daha ağır bir şey bilirler:
Susarak kalmak.

O gece ay, onun sessizliğini aydınlattı.
Ve kalbinde bir mezar taşı belirdi:
“Sevildi. Ama artık sessizlikte.”