Bir zamanlar, gerçekten seven bir kadın vardı. Sevdiği insana inanmış, onunla hayatı paylaşabileceğine, birlikte yaşlanabileceklerine inanmıştı. Ama hayat, bazen sevgiyi değil, vefasızlığı miras bırakıyordu.

O adam bir gün gitti. Ne bir veda, ne bir açıklama… Sadece sessizlik kaldı ardından. Kadın önce anlamadı; bekledi, düşündü, affetti. Sonra anladı: bazı insanlar sevgiyi hak etmez, bazı ayrılıklar kaderden değil, karakterden doğar.

Zaman geçti. Kadın gülmeyi öğrendi yeniden, ama bir yanı hep sessiz kaldı.
O sessizlik, bazen bir rüzgârın uğultusunda, bazen bir mezar taşında yankı buldu.
Çünkü bazı kalpler, artık konuşmaz, sadece toprağın altındaki sessizlikle anlaşır.

Ve kadın, o acıdan bir şiir doğurdu.
Bir sitem değil, bir kabullenişti bu.
“Demek ki hayat, sevenle değilmiş sadece…”
Artık biliyordu: hayat, öğreten bir yara gibiydi.
Ve o yara, onu olgunlaştırmış, güçlü bir kadına dönüştürmüştü.

Sonunda o kadının adı “DersimliKiz” oldu —
Çünkü her acıyı şiire dönüştüren bir yüreğin hikayesiydi bu