SUSKULARLA YANDIM

Derin suskulardayım şimdi;
konuşmanın kifayetsiz kaldığı,
anlaşılmanın yetersiz olduğu
bir iç yangınıyla susuyorum.

Kendi sessizliğimde eriyen bir demir gibi;
ne kadar yanacaksam,
o kadar yanıyorum.
Ne kadar susacaksam,
o kadar susuyorum.

Aynalara susuyorum,
sana susuyorum,
duvarlara susuyorum.

Ne ben konuşuyorum,
ne sen duyuyorsun.
Sen,
kanayan yaralarıma tuz bastıkça,
ben susuyorum.

İçimde büyüyen isyan,
beni kendi çemberinde boğan suskular,
bir intihar provası gibi dudaklarımda.

Ve her gece,
göğsümde yanık bir nefesle,
dua gibi tekrarlıyorum adımı:

“Sus, Efkan.
Daha derine,
daha derine sus.
Nasılsa anlaşılmıyorsun.”

Konuşursan,
dağlar uyanır.
Konuşursan,
gökyüzü ikiye bölünür.

Biliyorum;
hiçbir söz,
hiçbir çığlık,
suskunluk kadar öldüremez insanı.

Aanlaşılmayınca susuyorum.
Ama içimdeki kor hâlâ yanmaya devam ediyor;
sonra,
kül olup göğe karışmak istiyor.

Efkan ÖTGÜN ©