SENİ ANLATAMADIM

Gel ey sessizlik, sen anlat, ben artık eksildim,
Her kelimem bir yara, her susuşum yemin gibi kaldı bana.
Sana dokunmadan da yanabilirmiş insan, öğrettin aslında,
Bir bakışın, bir nefesin, bir keşke’nin içinde ağladım.
Zaman beni dinlemedi, kalbim seni çağırdı gizlice.
Ben sustum, sen gittin, geriye bir gölge kaldı geceye.

Bir an vardı, gülüşünde bütün yaralarım dinmişti,
Sonra sustun, o sükût ömrüme mühür gibi indi.
Anlatamadıklarım, rüzgârla taşındı penceremden,
Yazamadığım mektuplar, adını fısıldadı gizlice.
İçimde senin yankın, dışımda unutuşun acı karı,
Bir aşk büyüdü, mezarını kendi yüreğime kazdım.

Ey kalbimin kadim sızısı, sen hâlâ orada mısın?
Kırık bir aynada gördüğüm yüz senin mi hâlâ?
Bir dua gibi başladım, beddua gibi bittim,
Kimse bilemedi kim haklıydı aramızda.
Bir adım atamadım, çünkü her adımda sen vardın,
Her adımda bir hatıran, bir “ah” saklandı avuçlarıma.

Düşlerimi susturdum, çünkü hepsi sana benziyordu,
Yüreğimin yolları hep o ilk geceye çıkıyordu.
Bir parça sesini duysam, ömrüm yeniden yanardı,
Ama sen sessizliğini seçtin, ben susarak bağırdım.
Bir mısra gibiydim, senden sonra da kafiye tutamadım,
Ve bir şiir gibi yarım kaldım,
Üzgünüm,
Ben yine seni anlatamadım.

SAVAŞ ÖZEL