Rabbimin emanetine olan aşkın,
Özlemin, kalp kırıklığının sonucunda,
Nefesim daraldı kalbimin mihrabı çatladı,
Yıkıldı içimde, en sessiz yanımda.

Bir dua gibi başladım sana,
Sonra sustu dilim, nefesim kaldı arada.
Ne tam sevdin diyebildim
Ne vazgeçtim senden,
Çünkü eksik nefesim sensin kalbimle aramda.

Bir yel esti, isminden bir harf getirdi,
O harf dokundu yüreğime, bir hasret büyüdü.
Ne garip, bir nefeslik hasret bile yetti,
Yeniden yanmaya,
Yeniden düşmeye,
Yeniden dönmeye.

Gözlerim semaya bakar, seni arar orada,
Bir yıldız gibi düştün dualarımın arasına.
Her “Amin”de titrer kalbim biraz,
Çünkü seni anmak bile ibadet gibi bana.

Rüzgârın sesinde duydum ayrılığı,
Sessizlik kadar keskin, geceler kadar ağır.
Bir nefes daha versin Rabbim dedim,
Belki o son nefeste sen varsındır.

Her şey bitti derken başlıyor sende,
Her yara, her dua, her özlem bir sen diye.
Kalbimin mihrabı yıkıldı belki
Ama hâlâ secdede adın geçiyor gizlice.

Aşkın ağırlığı çöktü ruhuma,
Omzumda görünmez bir veda taşı gibi.
Söylesem ağlar dünya, sussam ben yanarım,
Eksik nefesim sensin, kalbim hâlâ orada.

Ve bil ki, gidişine alışmak, ölmeden ölmekti,
Bir dua kadar sessiz, bir kalp kadar derindi.
Ben seni kaybetmedim sadece bıraktım zamana,
Belki orada, belki ahirde tam nefes oluruz yeniden.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(1 Kasım 2025)