Korkuyorum anne,
sokaklar manimi kesiyor,
ayaklarım yerden kesiliyor.
Üşüyorum,
bu hasta ruhlu gözlerin
dinsiz bakışlarında, öyle titriyorum ki,
bedenim ölüyor sanki her nefes alışımda.

Gözlerim arkamı izliyor,
Sanki,
sanki her an ölmeye hazır da bu yürek,
her an solmaya hazır da
hayatını geri istiyor gibi.
Ya da soğuk betonlarda,
parça parça halde bulunmayı değil de,
tek bir beden içinde, kabirde sorgu istiyor.

Sanki bu çaresiz ruhum,
her an göç edecek gibi bu çöplük dünyadan.
Elimde umutlarım, nereye boyayacağım?
Hangi duvarlara, hangi düşlerimi boyayacağım?
Ya ben boyayamazsam?
Ya başka bir el gelip de, düşlerimi alıp elimden,
umutlarımla değil de
hasta ruhuyla boyarsa resmimi?
Ya ışığımın rengi beyazla değil de,
vahşetin rengi kırmızı ile boyanırsa,
ya düşlerimin rengi ak ile değil de,
karanlığın rengi siyah ile boyanırsa resmim?

Ya o duvarlar,
umut yerine, kan kokarsa.
Üstüne güneşim’in ışığı değil,
bir ayın karanlığı çökerse..

Korkuyorum anne,
kimse gelmez değil mi?
Boyalarımı başka biri kullanmaz değil mi?
Resimlerim hep beyaz olsun olur mu anne?
Siyah olmasın,
kırmızı da.
Sadece beyaz olsun...

Rüya