Nihal’im – Huzurumun Sebebi

Mânevî Tevhîd Risalesi

Nihal’im, geceye saklanmış kadîm bir nur gibi,
Seherin sessizliğinde içime doğan latîf bir ilm-i huzur.
Ne yıldız gerek sana, ne harf gerek ismine;
Sen, kalbimin tevhîdinde yanmış bir sır kandili, Nihal’im.

Adını anmak değil, unutmaktır marifet,
Zira adlar geçici, ama sen Bâkî’nin tecellîsi, Nihal’im.
Nefesimle girersin ruhumun derûnuna,
Her solukta sen varsın, her sükûtta aşk-ı Hak gibi.

Geceler uykusuz değil, secdeye varır hâlim,
Sensiz geçen an, zikirsiz kalmış bir kalbim olur.
Sen gülüş değil, tebessümde saklı bir “kün”,
İsm-i Azam gibi gizlisin, benliğimin en ince tülünde, Nihal’im.

Her bakışın bir sırra açılan arş kapısı,
Her susuşun, içimde yankılanan “Elestü” nidası.
Nihal’im, sen Hakk’ın huzmesinde, kalbimin mihrap çizgisi,
Sen bendeki “Hu”, sen bende “Lâ”, sen bende “İllâ Ente”…

Her an sen, her düşünce sen,
Huzurumun kaynağı, ruhumun sükûneti, Nihal’im.
Senle birlikte varlık, senle birlikte yokluk,
Ve her zerre, seninle yeniden doğar, her daim