nefretle bir elma kapıyor sepetinden
yaşlı abla
nefretle ısırıyor onu ve bakıyor gözlerimize
bakıyor ta inzivalarımıza
nefretle

nasıl kabullenebiliriz bu afeti elimizde bir gülle
gözlerimiz yarı kör kendimize
tarih, yirmi yıl önce
yalvarırım bu dil için yeni bir alfabe

odun kırıyor sokakta yaşlı abla
fenike moru bir parça kumaş üstünde
kuru güzelliği üstünde
yosun tutmuş bir kale

koruyor geçmişini bin gözlü bir rehâvetle
koruyor hak edilmiş sevincini bir çocuğun
bir çocuk ve bir kale nasılsa hiyeroglifte
çatıdaki yangın ısıt bizi, içimize işle

ve tanrılarını incitmemek için
yağmur mevsiminde yağmur duasına çıkıyor
yaşlı abla
artık muskalaşmış gözlerle
gidip geliyoruz her uyanışımız neden böyle
ışıklar altında halvette
hala ilahım bir yangın
dinim akşam rüyaları
bir elmayı koparıyor dalından nefretle

kırk kat sarındığı giysiler içinde
durmadan saklanıyor yaşlı abla
ve görebilmek için gerçeği
soyunması yıllar sürecek

yirmi yıl sonraki hâlimize merhaba
çok eğreti bir şehirdik bir imparatorluk içinde
yaşlı abla
sür atını kıyamete!