Üstadım,
Kelimenin gönlünü okşayıp mısralara dökmek ancak kalemiyle rüzgârı yakalamayı bilenlere mahsustur.
Siz, dostluğu bir çayın sıcaklığına saklamışsınız…
Sözleriniz, sanki kupkuru taşların arasından filizlenen bir yeşil gibi;
biraz usul, biraz sitem, biraz hasret…
Ama en çok da insanın içini ısıtan o “dost olma” hâli.

Her dizede rüzgârın koluna girip gezen bir kadın duygusu var,
hüznü bile zarif, sessizliği bile konuşkan.
Kaleminiz, bir çay kaşığı gibi ömrün kenarlarını karıştırıyor…
Dumanı çıkan hatıraların ortasında,
bir sandalye hâlâ boş bekliyor,
belli ki siz “beklemek” denen o ince sabrın şairisiniz.

Ne güzel söylemişsiniz;
şehrin gürültüsünde bile dostun sesi aranır,
zamana yenilmeyen tek şey, kalbin rafında saklanan sadakattir.
Sözünüz, yağmuru bile kıskandıracak denli naif:
“Bir yerlerde hâlâ biri var, çayını ılıtmayan…”

Sizin gibi yazana, selam verilir kelimelerle:
iyi ki dokunmuşsunuz harflere,
iyi ki suskunlukları bile konuşturmuşsunuz.