İkilikten Tevhide

Hep ikilikten gelir savaş,
En çok ben senle savaş.

Yaratan kudretini unutup “ben” demek,
Gelişigüzel yaşayıp göndereni bilmemek.

Ne zaman bir diken batsa, “Ah yandım!”
Sonra dönüp bakarım: “Allah’ım, seni andım.”

İyi–kötü, sevap–günah, cennet–cehennem,
Zıddıyla yaratmış Yaradan, her dem.

Savaş, bu noktada zıddına karşı üstünlük,
Kazandığın sanma — zat’a ait o üstünlük.

Oysa sevmek, iman ve takva ile olur üstünlük,
Allah dilerse, el olur, göz olur, kulak olur kuluna — verir üstünlük.

Çok mu zor ey insan, iman edip sevmek,
Severek dost ile dosta yürümek?

Hedef “Dost” ise, yol dikenli, dolambaçlı,
Sabır, şükür, imanla geç; aldatma sen diğer yolları

Bir Yusuf ol — kuyuda tamaşa et kendini kendini
Sabırla bekle, hükümdar ol kendine kendine

Yunus balığını Burak bil, dal deryalar içine,
Yunus gibi bürün kâinatın her zerresine.

Ol Şems’ “Mevla!” diye eğit kendini,
Kimi zaman güneş, kimi zaman ay ile aydınlat kendini.

Ayır kalemle defteri, ruhunda yaşa

Ne Leyla var ne Mecnun;
Mürekkep ol, yaz aşkı her zerrene,