Gözlerim kaç bahar oldu uykuda,
Kokun sinmiş ruhuma derinden,
Ne gidebilirim başka bir şehre,
Ne de kalabilirim olmadığın yerde.

Bir adın kaldı yankıdan geriye,
Bir sessizlik örttü bütün cümleleri,
Her nefesim bir dua gibi ağır,
Her anım seninle sınanır içimde.

Bir menzil var kalbimin ortasında,
Ne başı belli, ne de sonu.
Gidiyorum kendime doğru,
Her adımda biraz daha yanarak.

Yollar suskun, taşlar uykuda,
Ay bile eğilmiş hâlime,
Bir gölgenin içinden geçiyorum,
Kendimi unutarak, seni bilerek.

Zaman bir perde gibi ağır,
Bir gün yırtılır mı bilmem,
Ama her saniye bir yara,
Ve her yara bir menzil bana.

Bir gün sustu içimdeki rüzgâr,
Bir ses dedi: “Artık bırak.”
Bıraktım ama kalmadı hiçbir şey,
Yalnız kalp kaldı, o da sana yaslı.

Küllerimden yeniden kalkmadım,
Sadece daha sessiz oldum,
Bazen sükût bile dua olur,
Bazen dua, susmaktır aslında.

Bir menzilden geçtim hatıralar,
Bir menzilden kabulleniş,
Bir menzilden teslimiyet,
Her biri seninle yazılmış.

Karanlıkla dost oldum sonunda,
Korkmadım kendi gölgemden,
Çünkü senin suretin vardı,
Her karanlığın özünde gizlenen.

Kalbim yürüdü, ben kaldım geride,
Bir seher vakti, bir sükût anında,
Bir kuş geçti, sesini duydum,
Sanki sen çağırdın adımı.

Aşka dair ne varsa yanımda,
Hepsi senden arda kalan iz,
Ne acı, ne huzur tam değil
Ama ikisi de sende birleşir.

Ve anladım, aşk bitmiyor
Sadece biçim değiştiriyor.
Bir şehirden kalbe, kalpten zamana,
Zamandan sonsuza yürüyor.

Şimdi susuyorum, çünkü oldum,
Bir zamanlar aradığım sesim.
Kalbin menzilleri uzunmuş meğer
Ve her menzil sensin, sevgilim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(18 Ekim 2025)