Bir karanlıktan geçtim, sessiz, derin,
Her adımda yankılandı geçmişimin sesi.
Ne umut kaldı, ne de yönüm belliydi,
Ta ki sen doğdun içimin sabahına.

Bir ışık gibi süzüldün yaralarıma,
Sustu fırtına, dindi yorgun nefesim.
Gözlerinle ısındı donmuş kalbim,
Bir kıvılcım yetti, yeniden dirildim.

Küllerim arasından filizlendi sevdam,
Bir mucize gibi büyüdü adın içimde.
Karanlık bile seninle güzeldi,
Çünkü ışık, sensiz bile seni anlatırdı.

Bir zamanlar düşlerim solgundu hep,
Artık renk renk açıyor her cümlem.
Yüreğimdeki ışık sensin diyorum
Ve her nefes, sana yazılmış bir şiir.

Ne zaman umutsuzluk kapımı çalsa,
Senin sesinle başlar yeniden sabah.
Bir kelimen yeter, hayat bulur içim,
Gülüşünle parlar en soğuk gece.

Bir yolda yürürüm, senle aydınlık,
Bir yürek taşırım, senle sıcak.
Hiçbir gölge korkutmaz beni artık,
Çünkü içimde senin ışığın var.

Bir dua olur adın, sessiz dudaklarımda,
Bir secde gibi iner her bakışın kalbime.
Ben artık biliyorum, hakikat ışıktır
Ve o ışık sensin, kalbimin özünde.

Ne yıldızlara, ne sabaha gerek,
Sen varken gece bile seher olur.
Bir bakışınla doğar evren yeniden,
Bir gülüşünle unuturum her acıyı.

Rüzgâr bile senin kokunu taşır,
Güneş bile sende bulur anlamını.
Benim bütün karanlık hikâyem,
Senin ışığında tamamlanır artık.

Bir kandil gibi yanarsın içimde,
Sönmeden, eksilmeden, yavaşça.
Her nefesinle büyür iç huzurum,
Her sessizliğimde parlar yüzün.

Ve bil ki sevgilim, dünya sönse bile,
Kalbimde yanar bir ışık seninle.
Çünkü gerçek aydınlık, gökte değil,
Bir yürekte saklıdır
Sevgiyle dolu bir yürekte.

O yüzden susarım, dua eder gibi,
Işığıma dokunmasın hiçbir gece.
Sen oldukça içimde, korkmam hiç,
Yüreğimdeki ışık sonsuza dek sen.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(19 Ekim 2025)