Bir insan bazen kendini unutur,
Hayatın ağırlığı altında ezilirken,
Bir ses, bir dokunuş olmadan bile
Kalbini yeniden atan bir kalp bulur karşısında…
Ben seni öyle buldum.
Ne tesadüf, ne kaderdi,
Sadece olması gereken bir “biz”di belki de.

Seninle tanıdım sessizliğin anlamını,
Bir bakışla bin sözün anlatamadığını anladım.
Kelimeler değil, kalpler konuştu aramızda;
Ve ben o anda, susarak bile anlaşmanın ne demek olduğunu öğrendim.

Gülüşünde sükûnet, gözlerinde bir ömür saklıydı.
Kırıldığında bile zarif kalan bir kalbin vardı.
Ben o kalpte kendimden parçalar buldum;
Eksik yanlarımı senin gülüşünde tamamladım.

Seninle anladım,
Aşkın sadece sahip olmak değil,
Birine kendini adamak olduğunu.
Bazen sadece sessizce yanında olmayı,
Bazen uzağından bile dua etmeyi…

Seninle büyüdüm ben,
Ama aynı zamanda yeniden çocuk oldum.
Çünkü sen, yorgun bir kalbin umutla yeniden çarpışısın.
Yıllarca eksikliğini bilmeden aradığım tamamlayışımsın.

Kimi zaman beni kendimle yüzleştirdin,
Kimi zaman en derin yaralarımı sardın farkında olmadan.
Bir tebessümün, en karanlık gecemde yıldız gibiydi.
Bir kelimen, içimdeki fırtınayı dindiren dua gibi.

Sana bakınca anladım;
Bazı insanlar sadece sevilmez,
Onlar insana kendini sevdirir.
Sen bana beni sevmeyi öğrettin…
Ve ben sende, kaybettiğim kendimi buldum.

Ne zaman içim daralsa,
Ne zaman susmak gerekse,
Senin adın gelir dudaklarıma,
Çünkü sende huzur var, sende ben varım.

Artık biliyorum;
Birini sevmek, aynı zamanda kendi eksikliğini tamamlamakmış.
Sen bana aşkı öğretmedin,
Sen bana kendimi hatırlattın.

Sende Nemi Buldum…
Ben Sende Dokunmadan Aşkı Buldum…!!
Ben Sende Kocaman Bir Yürek Buldum…!!
Ben Sende Çok Olgun Bir Kişilik…!!
Ben Sende Çocuksu Bir Ruh Buldum…!!
Kimi Zaman Asi …!!
Kimi Zaman Kırılgan…!!
Kimi Zaman Kaçıp Saklanan…!!
Ben Sende Beni Buldum…!!