Elime bir sabır iğnesi verdiler.
“Dik dur” dediler, yaralarımı sarmadan.
Oysa bilmiyorlardı;
bazı acıların dikişi tutmaz,
bazı yaraların kabuğu hiç bağlanmaz.

Ben sustum…
Görmediler gözlerimin arkasında saklanan fırtınayı,
duymadılar kalbimden taşan çığlıkları.
Her şey normalmiş gibi gülümsememi beklediler,
ben kırık dökük halimle ayakta kalmaya çalıştım.

Sabır dediler bana,
ama sabrın da bir ağırlığı var,
taşırken insanın belini büken.
Her geçen gün biraz daha içime gömdüm kelimelerimi,
dudaklarıma mühür vurdum, kimse duymasın diye.

Oysa içimde bir yangın var,
ateşine su serpemediler.
Ve bilmediler,
en derin yaraları zaman değil,
bir dokunuş, bir anlayış iyileştirirdi.

Ben yine de yazıyorum sana,
çünkü kelimelerden başka dostum kalmadı.
Belki bu satırlar anlatır,
benim acılarımı dikiş tutturamayan yanımı.
Belki bir gün sen okursun da,
“Yalnız değilsin” dersin bana sessizce.