Ben ki sonsuzu arayan
Gözlerinde buldum sonu
İki bilinmeyenli bir denklemin
Tek çözümü olduğunu ...


Hesapladım olasılıklarını
Dokunuşun integraliydi içimdeki boşluğun
Özlemin türevi oldu yüreğimin
Ama limitim hep sensizlikti…


Sonsuzu yakınsamak istedim sana
Oysa sen asal sayıydın
Bölünemezdin başkasına...


Kümeler kuramı çöktü
Sen evren, ben boş küme
Kesişimimiz bir an’dı sadece
İspatı imkânsız teorem...


Çarpım tablosu gibiydi aşk
Tekrarlanan sadece an
Sonuç hep aynıydı
Sen x Ben = 1 olamadık
Hiçbir zaman...


Geometri bizi aldattı
Düz çizgiler hep eğdi zamanı
Bakış açım genişledikçe
Mesafemiz açıldı
Sen ve ben paralel iki yolmuşuz meğer
Sonsuza kadar kavuşturmayacak kader...


İkiye böldüm kalbimi
Senin payın bende
Ben ise hep payda...


Mutluluk denkleminin kökü
Sensizlik çıktı
Şimdi karekök içinde bir acıyım
Çözümü olmayan
İrrasyonel bir sayı...


Hiçbir denklem ölçemez
Seni sevmemin
Mutlak değerini
Çünkü sen
Benim için tek mutlak an
Tekrarı mümkün olmayan…


Bir "eğer" varsa başlangıçta
Vardır sonunda mutlak bir ’’ise’’
Eğer öyle ise
Seni sonsuza kadar seveceğim...


Çağdaş DURMAZ