Yorgun bir yolcuydum yılların içinde,
Karanlık sokaklar örterdi yüzümü.
Sen çıktın karşıma bir ışık gibi,
Gülüşünle aydınlandı ömrümün izi.

Her fırtınada savrulan bir yapraktım,
Düşsem de kalksam da hep yalnızdım .
Senin ellerinde buldum toprağımı,
Kök saldım kalbine, yeniden yeşerdim.

Bir sığınak aradım gecelerin koynunda,
Soğuk rüzgâr dindi sesinle sonunda.
Kalbimin kapıları bir bir açıldı,
Senin adınla yazıldı bütün dualarım.

Ne zaman yorulsam, gözlerin çağırır,
Ne zaman ağlasam, ellerin kurutur.
Bir bakışın yetiyor, dünya susuyor,
Kalbimin sığınağı sensin, biliyorum.

Karanlık yollarda düşsem de bin kez,
Gözlerin fener gibi yolumu aydınlatır.
Sana yaslanınca dinlenir yüreğim,
Sen varsan her yara bir anda kapanır.

Bir şehir gibi yıkılmıştı içim,
Senin sevginle kuruldu yeniden.
Ne kalabalık ne de gürültü lazım,
Sensin bana en sessiz huzur.

Gökyüzü kararsa, yıldızlar sönse,
Kalbim yine sana koşar tereddütsüz.
Çünkü bilirim ki her fırtına diner,
Kalbimin sığınağı sensin her an.

Seninle anlam bulur bütün yarınlar,
Sensiz eksik kalır bütün zamanlar.
Dünyamın ekseninde sen varsın artık,
Seninle dönüyor bu koca evren.

Bir dua gibi yükselir adın dudaklarımdan,
Bir şarkı gibi söylenir kalbimin kıyısından.
Kollarında kaybolsam, kim bulur beni?
Seninle kaybolmak en güzel yolculuk.

Yalnızlığın gölgesi düşse bile üstüme,
Senin sıcaklığın örter bütün karanlığı.
Ne korku kalır içimde, ne çaresizlik,
Seninle buldum en gerçek diriliği.

Her nefesim sana yazılmış bir şiir,
Her kalp atışım seninle sevilir.
Dünya ne getirse, kader ne sunsa,
Senin yanındayım, kalbimin sığınağı.

Ve bil ki ömrüm boyunca tek isteğim,
Her sabaha gözlerinde uyanmak.
Ne fırtına, ne gece, ne de yalnızlık,
Sonsuza dek tek limanım sensin.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(3 Ekim 2025)